Sahara Zachodnia, leżąca w zachodnio-północnej Afryce, jako jedyna z dawnych kolonii do tej pory nie uzyskała niepodległości. Sami Saharyjczycy określają ją mianem największego więzienia świata. Szesnaście lat wojny między partyzantami Frontu Polisario a wojskami marokańskimi i dwadzieścia pięć lat negocjacji nie przyniosły rozwiązania konfliktu. W rezultacie połowa rdzennych mieszkańców Sahary Zachodniej uciekła do Algierii i trafiła do obozów uchodźców. Pozostała część ludności żyje pod brutalną marokańską okupacją. Dzieli ich "mur wstydu" - zbudowana przez Marokańczyków fortyfikacja wojskowa, od której większy jest jedynie Wielki Mur Chiński. Tymczasem organizacje międzynarodowe, powołane by bronić pokoju na świecie, odwracają wzrok od Sahary Zachodniej i zdają się cierpieć na ciężki przypadek hipokryzji i niemocy. Bartek Sabela pojechał do El Aaiún, stolicy okupowanej Sahary Zachodniej, i obserwował, jak wygląda życie w okupowanym mieście. Musiał kłamać, by przedostać się przez granicę, a ukrywając się przed marokańską policją, pamiętał o instrukcji, którą otrzymał od saharyjskich aktywistów: "Nie rozmawiaj z nikim dłużej niż czterdzieści sekund, nigdy nie podawaj żadnych szczegółów, miejsc, nazwisk". Pojechał również na Terytoria Wyzwolone po drugiej stronie muru, które kontrolowane są przez walczących o niepodległość partyzantów Frontu Polisario. Przez wiele tygodni mieszkał w algierskich obozach dla saharyjskich uchodźców, które są jedynym w swym rodzaju w pełni zorganizowanym państwie na wygnaniu.