Pieczętują usta, zmuszając je do milczenia, zatwierdzają alianse, wydają wyroki albo uniewinniają. Drapieżne pocałunki. Odciśnięte na wargach, żeby związać twoją duszę z moją duszą, twój los z moim losem, a wszystkich poddać temu samemu prawu morza, zgodnie z którym ten, który teraz poluje, za chwilę sam będzie ofiarą. Paranza Dzieciaków zdobyła władzę, ma pod kontrolą rynek narkotyków w Forcelli, ale nie potrafi sama utrzymać tego stanu rzeczy. Jeżeli Nicolas zwany Maharadżą chce odsunąć od władzy stare klany kamorystów i rządzić dzielnicą, musi sprzymierzyć się z White’m i jego paranzą Kudłaczy. Jeżeli nastoletni gangsterzy nie chcą zamienić się z drapieżników w ofiary, muszą pozostać zjednoczeni. A to nie jest łatwe. Każdy z chłopców z paranzy ma inne cele. Nicolas chce być królem Neapolu, ale nie zapomina o pomszczeniu śmierci brata; Dragonbol nosi zobowiązujące nazwisko, oszalały z bólu Ząbek opuścił grupę i pragnie wyeliminować Maharadżę; Biszkopcik musi strzec pewnej tajemnicy, jeżeli chce zachować życie; Żetakpowiem nie uciekł dostatecznie daleko; Dron, Śnięta Ryba, Tukan, Briatore i Lollipop pozostają wierni Nicolasowi, ale każdy z nich marzy o własnej paranzy... Poprzez układy i sojusze, zdrady, akty zemsty i krwawe rozrachunki stare klany posługują się dziecięcym gangiem, żeby przetrwać, wspierają go albo stawiają mu bariery, sieją niezgodę w jego łonie. Czy wybuchnie nowa wojna? Roberto Saviano snuje dalszą opowieść o paranzy Dzieciaków, o nastolatkach żyjących w naszych drapieżnych czasach na ziemi zabójców i ich ofiar, w świecie, który niczego nie daje za darmo, zwłaszcza takim jak oni. Pisze o chłopcach silnych swoim nienasyceniem, silnych swoim gniewem i okrucieństwem. Gotowych na drapieżne pocałunki, które pozostawiają smak krwi.