Rozwiedziony nauczyciel, trzydziestoparoletni samotny mężczyzna, upatruje sobie atrakcyjną piętnastoletnią uczennicę i pod pozorem pomocy w nauce, lansując zdolną, ambitną i piękną dziewczynę, bez trudu ją uwodzi. Serena powoli uzależnia się od Marcusa, stając się jego powolnym narzędziem. Związek, obarczony piętnem zakazanego owocu, trzyma w tajemnicy. Ujawnienie go grozi utratą pracy ukochanemu, a jej kompromitacją wobec rodziny i przyjaciół. Wkrótce mężczyzna zaczyna ujawniać przed nią swoje prawdziwe oblicze – brutala i gwałciciela – domagając się ślepego posłuszeństwa, eskalując przemoc. Atmosfera między kochankami się zagęszcza, osiągając swoistą kulminację, kiedy Marcus wprowadza do ich związku „tę trzecią”, też, jak Serena, naiwną niewinną piętnastolatkę Poppy. Chory związek nauczyciel-uczennica zyskuje nowy wymiar za sprawą świadka i zarazem uczestniczki tego romansu. Między dziewczynami, oszukiwanymi, gwałconymi i bitymi, powstaje rodzaj chorej więzi. Nienawidząc się nawzajem, w chwilach ekstremalnych potrafią okazać sobie rodzaj lojalności i wsparcia. W końcu dochodzi do tragedii, w wyniku której ginie psychopatyczny kochanek. Jedna z dziewczyn – Poppy – trafia pod zarzutem morderstwa na blisko dwadzieścia lat do więzienia. Równolegle z tymi wydarzeniami toczy się „współczesność” – Serena zdążyła wyjść za mąż i urodzić dwójkę dzieci; Poppy wychodzi z więzienia i mozolnie, opuszczona przez najbliższych, z etykietą „morderczyni” próbuje odbudować, a ściślej, zbudować na nowo swoje życie, które legło w gruzach. Losy kobiet znów się splatają: Poppy wierzy, że Marcus zginął z rąk Sereny, i postanawia ją zmusić do wyznania winy, by odzyskać dobre imię i pozbyć się stygmatu morderczyni. Sęk w tym, że Serena jest przekonana o winie Poppy. Raz jeszcze chora relacja między dziewczynami zaczyna rzutować na ich dorosłe życie.